Episode 21: Engagement party

Jen opracowała świetny plan zemsty na swojej kuzynce. Z samego rana odwiedziła Wina w jego mieszkaniu.

- Co ty tutaj robisz?- pyta chłopak.

- Wpadłam się pożegnać.

- Chyba przywitać?

- Hmm… Raczej nie.

- Powiedz o co chodzi, bo nie mam czasu na gierki. Muszę załatwić ojcu parę spraw.

- Chciałam pogadać. Ale spokojnie, zaczekam. Rób co tam masz zrobić- mówi Jen i wchodzi do mieszkania.

- Co ty kombinujesz?- pyta podejrzliwie Win.

- Nic- wzrusza ramionami dziewczyna.

- Mnie nie oszukasz. Powiedz co jest grane?

Dziewczyna nic się nie odzywa i rozgląda po pokoju.

- Ładnie tu masz.

- Mów co tu robisz. I to zaraz.

Wtedy w drzwiach staje szofer Wina.

- Panie Chambers samochód już gotowy. Możemy ruszać.

- Już idę Danielu- odpowiada mu Win i zwraca się do Jen- Wracam za pół godziny. A wtedy opowiesz mi wszystko.

- Umowa stoi- uśmiechnęła się dziewczyna.

Zaraz po tym jak wyszli, Jen zabrała się do pracy. Myślała, że będzie musiała uwieść Wina, żeby odegrać się na Natalie. Jednak sprawy potoczyły się o wiele lepiej. Od razu chwyciła za telefon, który zostawił na stole i wysłała sms do Natalie. Jego treść zawierała przeprosiny, nawet całkiem ładne, a do tego zaproszenie do mieszkania Wina i oczywiście „wynagrodzenie” za to, że tak ją potraktował. Jennifer była pewna, że jej kuzynka nabierze się na tę bajkę z przeprosinami i za chwilę tutaj przyjedzie. Po odłożeniu telefonu, dziewczyna wyjęła ze swojej torby seksowną bieliznę i się w nią ubrała. Potem ruszyła do szafy Wina, wybrała jedną z koszul i ją również założyła. Świetnie- pomyślała- teraz pozostaje jej tylko czekać.

***

Matt był zachwycony swoim przyjęciem. Kate i jej przyjaciele spisali się świetnie. Po tym wieczorze jeszcze bardziej zapragnął zostać w Nowym Jorku.

Jednak dopiero dzisiaj, wchodząc na lotnisko poczuł, że ciężko mu będzie pożegnać się z tym miastem, swoim bratem i oczywiście wspaniałą dziewczyną.

- Jeszcze możemy zawrócić- szepce mu na ucho Kate.

- Ty obiegniesz go z lewej a ja z prawej. Nie uda mu się nas złapać- odpowiada jej Matt.

- Wszystko słyszę- pochyla się nad nimi Steven- Nawet o tym nie myślcie.

- Kurde, myślałem, że jest już trochę przygłuchy- wzdycha Matt.

- Młody, nie popisuj mi się tu przed moją uczennicą.

Wszyscy starają się wprowadzić wesołą atmosferę, jednak to nie działa. Mają świadomość, że na jakiś czas się rozstaną. A to dla nikogo nie jest powód do radości.

- No braciszku- zwraca się do Matta Steven, gdy podchodzą do odprawy- Świetnie, że wpadłeś i następnym razem mógłbyś zabawić tu dłużej. Powodzenia w nadrabianiu zaległości w szkole. No i ucałuj rodziców.

- Dzięki. Na pewno to zrobię.

Obaj bracia się przytulają i uśmiechają do siebie. Potem Steven oddala się, zostawiając Kate i Matta samych.

- Mówiłam już, że tego nie cierpię?- mówi ze smutną miną Kate.

- Coś tam wspominałaś. A ja wręcz przeciwnie. W końcu się od ciebie uwolnię- wzdycha chłopak.

- To wcale nie było śmieszne- dziewczyna uderza go w ramię.

- Wiem. Chciałem jakoś rozładować napięcie- mówi, lekko się uśmiechając, Matt, potem patrzy na nią i odgarnia kosmyk włosów z jej twarzy- Chciałbym mieć ten widok przed oczami codziennie.

- No tak… Współczuję ci. Ja mam przynajmniej lustro, to się napatrzę.

- Jaka ty jesteś zabawna.

- No wiesz. Chciałam rozładować napięcie- śmieje się dziewczyna.

- Właśnie taką chcę cię zapamiętać i wspominać. Wesołą, roześmianą, opowiadającą głupie żarty.

- Nie ma sprawy. Taka będę i taka pozostanę. Jak wrócisz to się przekonasz- uśmiecha się Kate.

Gdy stewardessa ogłasza zbliżające się zakończenie odprawy, Matt patrzy ze smutkiem na dziewczynę. Potem powoli zmniejsza dystans między nimi i namiętnie ją całuje. Kiedy przestaje od razu odwraca się i odchodzi. Bez słowa. Lecz dla Kate wcale nie są one potrzebne. Wie co to oznacza. Wróci. Na pewno wróci.

***

Dean postanowił zrobić kolejną serię zdjęć do swojego projektu. Dzisiaj będzie to partnerowanie, dlatego napisał Tony’emu i Rose, żeby zdjęcia odbyły się w szkole. Na sali treningowej łatwiej będzie ćwiczyć różne figury.

- Okej. Od czego zaczniemy?- zastanawia się Dean.

- Od pójścia do domu i położenia się spać- stwierdza Tony.

- Jestem za- dodaje Rose.

- Dzięki. Zawsze wiedziałem, że mogę na was liczyć.

- Dobra, już dobra. Nie spinaj się tak- odpowiada mu Tony.

- Zależy mi na tym, żeby wyszło dobrze. A żeby było dobrze, musimy popracować- drąży dalej Harvey.

- Załapałem stary.

Wtedy cała trójka robi burzę mózgów i próbuje wymyślić coś sensownego.

- Hej! To może być dobre- odzywa się Rose.

- Ale co?

- No spanie.

- Przed chwilą to przerabialiśmy- wzdycha Dean.

- Nie. Nie o to chodzi- zaczyna tłumaczyć Rose- możemy zrobić zdjęcia w różnych porach dnia. Wtedy to będzie oznaczało, że taniec nie tylko wypełnia życie bohaterów, ale całe dnie. Od pobudki rano aż do uśnięcia wieczorem. A przy tym tworzyć fajne figury.

- Ty to jednak jesteś niezastąpiona- uśmiecha się Dean i zwraca do kumpla- Co ty na to?

- Jak zwykle ekstra- stwierdza chłopak.

Po kilku minutach ustaleń, modele i fotograf doszli do porozumienia. Ustalili pozy, miny i kroki. Jednak po chwili pojawiła się jedna trudność. Dean  na początku jej nie dostrzegał, wszystko mu się podobało i szło świetnie, lecz później się pogorszyło. Rose i Tony mieli drobny problem. Nie mogli w pełni zaufać sobie nawzajem, dlatego nie czuli się dobrze w partnerowaniu.

- Spróbujmy czegoś innego- proponuje Dean.

Wtedy Tony nie myśląc długo łapie Rose w talii i unosi w górę. Dziewczyna wygląda jakby robiła mostek w powietrzu. Poczuła niesamowity przypływ energii i niesamowitą lekkość. Kiedy chłopak opuścił ją na ziemię przyglądała się mu.

- To przecież figura klasyczna. Skąd ty…?

- To było zarąbiste!- wykrzykuje Dean- Znasz więcej takich tricków? Musisz koniecznie je pokazać.

Wtedy zaczęła się totalna rewolucja między tą dwójką. W takich lekkich, subtelnych i delikatnych figurach wyglądali zjawiskowo. I tak się też czuli. Po pewnym czasie zapomnieli, że jest tu też ktoś oprócz nich. Ich ciała współgrały ze sobą jak pasujące do siebie puzzle, które nie miały zamiaru się rozłączyć. A wzrokową i psychiczną więź, jaką teraz nawiązali nie jest w stanie opisać żaden podręcznik ani żadna definicja. To po prostu coś niesamowitego i niezwykłego.

Kiedy Dean zarządził przerwę i poszedł zmienić kliszę, Rose postanowiła porozmawiać z Tonym.

- Jak to możliwe, że b-boy potrafi zrobić takie podnoszenia?

- Jeszcze nie wszystko o mnie wiesz- uśmiecha się lekko Tony.

- Jak mi zaraz powiesz, że tańczyłeś balet to chyba padnę.

- Ze śmiechu?

- Z zaskoczenia i pełni podziwu. Balet to najwspanialsza technika tańca. A jeśli ktoś cokolwiek potrafi z klasyki to jest dla mnie wielki. Zastanawiam się dlaczego nie chodzisz na zajęcia z jazzu i baletu u nas w szkole?

Tony nic nie odpowiedział i tylko uniósł kącik ust. Potem westchnął i spojrzał przez okno.

Rose mu się przyglądała i była totalnie zdezorientowana. Co on w sobie skrywa?- pomyślała.

Wtedy chłopak spojrzał na nią i się uśmiechnął.

- To zabawne, że tak wszystko cię ciekawi. Nawet ja.

- Nie wszystko, ale zwłaszcza ty- wypaliła Rose.

Wtedy zapanowała niezręczna cisza. Co ja wygaduję?- zapytała siebie w myślach dziewczyna.

- Znaczy twoja znajomość figur klasycznych- Rose szybko się poprawiła.

- Musimy zrobić tego więcej- przerywa im Dean- Na ekranie wygląda to świetnie. Na żywo z resztą też. Dacie radę jeszcze popracować?

- Jasne- odpowiada Tony.

- Nie ma problemu- odrzekła Rose. Ale żeby się nie zrobił- pomyślała.

***

Natalie cała w skowronkach spaceruje głównym holem w apartamentowcu, w którym mieszka Win. Świetnie, że w końcu przyznał się do błędu i zrozumiał, że powinni być razem. Kiedy pewnie wchodzi do jego mieszkania, panuje tam zadziwiająca cisza.

- Kochanie, to ty?- woła znajomy, kobiecy głos z sypialni Wina.

Wtedy wychodzi z niego Jennifer w bieliźnie i koszuli. Natalie stoi jak osłupiała. Spodziewała się czegoś innego. Właściwie to spodziewała się wszystkiego, ale czegoś takiego.

- Szukasz Wina?- zapytała bez uczuć kuzynka- Wyszedł. Powinien niedługo wrócić.

- Co ty tu robisz?! Co to ma znaczyć?!- wykrzyknęła Natalie i w jej oczach pojawiły się łzy.

- Ale co?- pyta niewinnie Jennifer, a potem dodaje- Ach, to. Powiedzmy, że mój rewanż.

- O czym ty mówisz? Jaki rewanż?

- Nie udawaj głupiej! Wiem, że to ty stoisz za wyrzuceniem mnie z HS of Art & Design.

- Właściwie to za nie przyjęciem. Nigdy nie byłaś uczennicą tego liceum.

- Teraz to nieważne. Chciałam się odpłacić. Ty odebrałaś mi coś cennego, a ja odebrałam to tobie.

- Jesteś wredną jędzą. Wiedziałaś ile on dla mnie znaczy.

- Wiedziałam i dlatego zemsta smakuje tak dobrze- uśmiechnęła się Jennifer i dodała- A teraz jeśli pozwolisz to wrócę do sypialni. Jak Win wróci to mam plan powtórzyć tę świetną zabawę.

Natalie w starciu z każdą inną dziewczyną za chwilę by się odgryzła. Albo wymyśliła jak się odegrać. Lecz nie w tej sytuacji. Zraniła ją jej kuzynka, a do tego Win. To najgorszy cios jaki ktokolwiek mógł w nią wymierzyć. Wtedy dziewczyna od razu ruszyła do wyjścia nie patrząc w oczy Jennifer.

- Miłego dnia- rzuciła jeszcze kuzynka.

***

Brian, Tony i ich rodzice zostali zaproszeni na przyjęcie zaręczynowe Benjamina Chambersa. Kiedy pani Carter otwiera drzwi i staje w nich Melissa, Brian i jego brat stoją jak osłupieli.

- Dziękuję za zaproszenie- mówi dziewczyna wchodząc do domu w ładnej, granatowej sukience.

- Co tu się dzieje?- pyta Tony.

- Zaprosiłam Melissę, żeby nam towarzyszyła na przyjęciu. A właściwe Brianowi.

- Słucham?- pyta chłopak.

- Jesteście przyjaciółmi od dawna. Myślałam, że zrobię ci miłą niespodziankę.

- Ale ja już kogoś zaprosiłem- tłumaczy Brian- Tylko się spóźnia.

- No to Tony będzie partnerem Melissy- stwierdza Tiffany.

- Jeszcze na głowę nie upadłem- śmieje się Tony- Nie ma mowy.

- Chłopcy, nie zostawicie tak pięknej damy w tarapatach. To nieuprzejme.

Bracia nic się nie odzywają. Tony zaczyna pogwizdywać i rozglądać się na różne strony. Brian też nie chce być partnerem Melissy, ale dobrze wie, że jego brat na pewno się na to nie zdecyduje. A gdzie do cholery jest Jo?- pyta siebie w myślach.

Wtedy rozlega się dzwonek do drzwi. Otwiera je Melissa.

- Cześć- mówi niepewnie Jo patrząc na dziewczynę.

- Witaj- uśmiecha się Melissa- Zapraszam.

- Ile mamy czasu?- pyta wychylając się z pokoju pan Carter.

- Powinniśmy wyjść za jakieś pół godziny- odpowiada mu żona.

- Co ona tu robi?- pyta Jo swojego chłopaka.

- Wychodzi na to że idzie z nami.

- Jako kto?

- Jako partnerka Briana- tłumaczy jej pani Carter.

Wtedy Jo zrobiła wielkie oczy i popatrzyła na Briana. Chłopak nie wiedział co ma zrobić.

- Serio?- zaczęła Jo- Jak mogłeś ją zaprosić? Co to ma znaczyć? To po co mi zawracałeś głowę? A z resztą, nie odpowiadaj- ruszyła do wyjścia- Powinnam chyba już iść.

- Jo! Poczekaj- chłopak łapie ją za rękę.

- Nie. Już nie będę czekała, aż się uporasz ze swoimi pokręconymi uczuciami. Na razie.

Wszyscy stali jak wryci. Brian nie chciał zdenerwować rodziców i zrobić coś nietaktownego. Zawsze zachowywał się odpowiedzialnie i kulturalnie. Dlatego pozwolił Jo wyjść. Jednak Tony był zupełnie inny. Nie obchodziło go co myślą inni. Robił to co uważał za słuszne. Więc zaraz ruszył za Jo.

- Hej. Nie pędź tak, bo rozerwiesz sukienkę- mówi Tony, gdy dogania dziewczynę.

- I tak mi już nie potrzebna.

- Mam pomysł. Chodź my do salonu gier. Albo na lody.

- Słucham?

- Nie powinnaś przejmować się Melissą. Nie dorasta ci do pięt. Olej tę sprawę i chodźmy do wesołego miasteczka.

- W stroju wieczorowym?

- Będziemy oryginalni- uśmiecha się Tony.

- Mówisz serio?

Dziewczyna zaczyna lubić jego towarzystwo, dlatego się zgadza na jego propozycję. Nic nie poprawi jej humoru jak diabelski młyn albo kolejka. A do tego masa ludzi patrząca się na nich i zastanawiająca dlaczego są tak ubrani.

- Może być zabawnie.

- W sumie... I tak nic gorszego chyba mnie dzisiaj  nie spotka.

***

Kate nie ma najmniejszej ochoty iść na przyjęcie, gdzie będzie mnóstwo przedsiębiorców, dyrektorów i prezesów różnych firm. Jedna wielka zbieranina nudziarzy.

- Jesteś już gotowa cukiereczku?

- Tato, przestań tak do mnie mówić- odzywa się Kate.

- Mamy jakieś 20 minut.

- Nie wyrobię się- dziewczyna schodzi z góry w dresie- Muszę tam iść?

- Nie musisz, ale chcesz- uśmiecha się pan Brenwick.

Wtedy do salonu wchodzi Win.

- Jesteście gotowi?

- A co tu robi ten laluś?- pyta Kate.

- Ten laluś, zabiera cię na przyjęcie- uśmiecha się chłopak.

- Wolne żarty. Ja idę z moim tatą.

- Właściwie to- zaczyna Mark- Ja zaprosiłem koleżankę z pracy.

- Słucham?- pyta dziewczyna.

- To nic wielkiego. Ale wiesz, dziwnie by było, jakbym przyszedł z córką. Dlatego Win zaproponował, że będzie ci towarzyszył.

- Nie, nie, nie, nie, nie.

- Kochanie, chociaż raz nie rób mi przykrości. To bardzo ważny dzień dla Bena, mogłabyś okazać trochę więcej szacunku.

- No dobra- westchnęła Kate- Idę się przebrać.

- Czekam z niecierpliwością- dodał z uśmiechem Win.

Kate wchodząc po schodach odwróciła się i pokazała mu język.

- Też cię uwielbiam- wysłał jej buziaka chłopak.

Dlaczego nikt mnie nie irytuje tak jak on?- powiedziała do siebie.

***

Steven siedząc w mieszkaniu, próbuje napisać kolejne strony swojego projektu. Jednak nie daje mu spokoju myśl o April i tym chłopaku. Nie zastanawiając się długo łapie za telefon i dzwoni do dziewczyny.

- Cześć, tu Steven. Co robisz?

- W sumie to się nudzę. A ty?

- Próbuję coś stworzyć do mojej pracy, ale nie za bardzo mi wychodzi.

- To zrób sobie przerwę. To zawsze pomaga.

- Dobrze, że o tym wspominasz. Co powiesz na wypad do wesołego miasteczka?

- Hmm… Nauczyciel, który lubi bawić się jak dziecko. Interesujące- stwierdza April.

- Czyli się zgadzasz?

- Steve- zaczyna dziewczyna- będzie tam sporo ludzi. Nie wykluczone, że uczniowie albo nauczyciele z naszej szkoły.

- No to co. Wytłumaczymy, że spotkaliśmy się przypadkiem.

- Skoro ty się nie obawiasz to ja też.

- No to jesteśmy umówieni. O 7 na miejscu?

- Pasuje.

- To świetnie. Do zobaczenia.

- Pa.

Poszło świetnie. Jedyne czego się obawiał to odpowiedzi: „Wybacz ale umówiłam się z kolegą. Może innym razem”. Jednak tak nie było. Umówili się na spotkanie i będą się świetnie bawić.

***

Charlie siedząc w pokoju rozmyśla na tym co mogłaby dzisiaj robić. Jest sobotni wieczór i pewnie wszyscy świetnie się gdzieś bawią. Wcześniej wolny czas umiliłaby sobie książką, albo jakimś filmem, ale nie teraz. Zapragnęła odrobiny szaleństwa i spontaniczności w swoim życiu.

Kiedy usiadła przed komputerem, wpisała w wyszukiwarkę jakiś portal randkowy. Zawsze coś- pomyślała. Od razu założyła sobie konto, pod wymyślonym imieniem i nazwiskiem, a potem napisała parę słów o sobie. Poczekała parę minut i gdy już miała zrezygnować, ktoś wysłał jej wiadomość. Chłopak nazywał się Andy i był trzy lata starszy od niej. Zapytał o jej zainteresowania i hobby. Okazało się, że nadają na tych samych falach. Sztuka to totalnie ich dziedzina. Nie mogli nadążyć z wysyłaniem wiadomości, bo tyle mieli sobie do powiedzenia. Każde z nich potrafiło świetnie wyrazić to co chce drugiemu przekazać. To niesamowite, że istnieją tak podobne do siebie osoby. Charlie nawet nie zauważyła jak ta rozmowa przeciągnęła się do 2 godzin i najwyraźniej nie zmierzała ku końcowi.

***

Jackie po wczorajszej imprezie czuje się o wiele lepiej. Wczoraj zapomniała o troskach i problemach i dała się ponieść zabawie. Dlatego dzisiaj ma ochotę na kolejny taki wypad.

- Hej kochana- wita się z Natalie wchodząc do domu Lawrance’ów w szykownej sukni.

- Cześć.

- Też jesteś tak podekscytowana przyjęciem Bena Chambersa?

- Średnio- odpowiada bez uczuć Natalie.

- Powiem ci, że miałaś rację co do tych imprez. Wczoraj było ekstra i bardzo cieszy mnie, że dzisiaj jest kolejna okazja do balowania.

- No ja tam nie mam okazji do świętowania.

- Nie marudź- motywuje ją Jackie- Będzie dziś masa przystojniaków. Może uda mi się uwieść jakiegoś syna znanego przedsiębiorcy.

- Cieszę się, że masz pozytywne myślenie.

- Co ty taka zmarnowana? Coś się stało?

- Zastałam dziś Jen w mieszkaniu Wina.

- I to jest takie smutne?- pyta dziewczyna unosząc brew.

- Nie. Gorsze jest to, że była w samej bieliźnie.

- Żartujesz?! Myślisz, że oni… no wiesz…

- Na pewno. Znasz Wina. A Jen nie jest lepsza.

- Nie wiem w sumie czym się przejmujesz. To przecież tylko zabawa. Sama mi to mówiłaś.

- No tak, ale…

- Nie ma żadnego ale. A skoro już się tym przejmujesz to ukryj to w środku. Nie uzewnętrzniaj tego, bo mi się jeszcze udzieli.

- Wiesz- zaczyna Natalie- zaczynasz mówić jak ja.

- Dziękuję za komplement- uśmiecha się Jackie i dodaje- Teraz się nie dołuj, tylko ubieraj szybko sukienkę. Idziemy na to przyjęcie. Nie możesz dać im tej satysfakcji. Niech wiedzą, że cię to nie rusza. A do tego na tym balu się zrelaksujesz. Bo co jest lepsze od martini i przystojnych facetów.

- Jestem dumna, że zrobiłam z ciebie taką bezwzględną osobę i moją przyjaciółkę. Jesteś świetna.

- Nie tak jak ty- uśmiechnęła się dziewczyna.

***

Steven i April od kilku dobrych godzin spędzają czas na atrakcjach w wesołym miasteczku i ciągle nie mają ich dosyć.

- Czuję się jakbym znów miał 10 lat- stwierdza Steven.

- Ja w sumie niedawno miałam- śmieje się dziewczyna.

- Bez przesady.

- Chciałbyś do tego wrócić?

- Do bycia dzieckiem?

- Tak.

- Nie wiem- wzrusza ramionami mężczyzna- Z jednej strony miałbym mniej problemów i całe życie przed sobą. A z drugiej nie mógłbym robić wielu rzeczy, które wolno dorosłym.

- A to aż takie ekscytujące? Mam na myśli bycie dorosłym?

- A chcesz się przekonać?

Wtedy Steven zbliża się do dziewczyny łapie ją za podbródek i delikatnie całuje. To był najbardziej czuły gest ze strony faceta jakiego April kiedykolwiek doświadczyła. Subtelność i namiętność w jednym. Spojrzała na niego jakby właśnie obdarował ją gwiazdką z nieba.

- Nic nie mów- odezwał się pierwszy Steven, gdy April otworzyła usta- Złap mnie za rękę.

I tak oboje spacerowali nie odzywając się do siebie ani słowem. Wiedzieli, że jutro nadejdzie nowy dzień i będą musieli bić się z wieloma myślami. Z tym, że to co się właśnie wydarzyło było lekkomyślne i nieodpowiedzialne. Ale nie dzisiaj. Niech to będzie ostatnie wspomnienie z tego wieczoru. Wspaniałe wspomnienie.

***

W ekskluzywnym hotelu na wielkiej sali balowej rozlega się przyjemna muzyka. Kelnerzy podają przepyszne dania z różnych stron świata, barmani robią świetne drinki, fotografowie pamiątkowe zdjęcia a wykwintni goście zajmują miejsca przy stolikach. Tak właśnie wygląda przyjęcie zaręczynowe Benjamina Chambersa. Przepych, elegancja, uprzejmość, bogactwo to tylko niektóre słowa opisujące to wydarzenie.

- Co ty robisz z Winem?- pyta Rose zauważając przyjaciółkę.

- Co robię? Robię z siebie kretynkę.

- Jak do tego doszło?

- Mój ojciec mnie prosił, żebym tu z nim przyszła. Nie wspomniał tylko, że Win będzie moją osobą towarzyszącą.

- Chyba ty jego.

- Nie- uśmiechnęła się Kate- On moją.

- Dzięki, że wpadliście- odezwał się ze szczerym uśmiechem Win do Deana i Rose.

Oboje spojrzeli po sobie.

- Dobrze się czujesz?- zapytał Dean- Nigdy się do mnie normalnie nie odzywasz.

- Z tej całej zgrai bufonów już wolę wasze towarzystwo- mówiąc to podaje drinka Deanowi- Zdrowie.

- Ja z Winem to jeszcze nic- zwraca się Kate do Rose- Spójrz z kim jest Brian.

- Nie wierzę!

- To uwierz. Zastanawiam się co z Jo.

- Ja też. Ostatnio nie rozmawiałyśmy dużo, ale o rozstaniu nic mi nie mówiła.

Wtedy wyciszono muzykę. Na środku sali pojawił się Benjamin Chambers wraz ze swoją narzeczoną.

- Witam wszystkich przybyłych. Piękne panie i szykownych panów. Moich przyjaciół i współpracowników. Jak wszyscy wiecie spotkaliśmy się tu aby świętować moje zaręczyny. Ale jest i inny powód. Albowiem moja firma osiąga coraz większe zyski i mogę przekazać niewielki procent udziałów kolejnemu inwestorowi. I chciałbym go wam dzisiaj przedstawić.

Wtedy wszyscy rozejrzeli się po sali.

- Windsor Chambers- powiedział głośno Ben.

Na sali rozległy się oklaski i wszyscy przyglądali się synowi tego znanego przedsiębiorcy. Win stał jak osłupiały i nie wiedział co ma zrobić. Zupełnie się tego nie spodziewał.

-Mój synu, pozwól na parę słów- odezwał się do niego ojciec- wraz ze swoją towarzyszką.

Oboje ruszyli w kierunku pana i przyszłej pani Chambers.

- No nieźle mnie załatwiłeś tato- zaczął z uśmiechem Win- Myślałem, że dzisiaj jest wasze święto. A ty nie dość, że oddajesz mi obowiązki w firmie to jeszcze część uwagi na swoim przyjęciu.

Wtedy na sali rozległy się śmiechy. Każdy znał Wina z tego jak lubił żartować w takich sytuacjach i jaki potrafił być przy tym czarujący.

- A teraz poważnie. Dziękuję, że doceniłeś moje starania w twojej firmie. To dużo dla mnie znaczy. Dziękuję również Kate, że jest tu ze mną- wtedy wskazał na dziewczynę- Kate Brenwick, córka wspólnika mojego ojca. Z pewnością też maczał w tym palce- uśmiechnął się do Marka-  No i dziękuję wszystkim tu zebranym. A teraz zapomnijcie o biznesie i zajmijcie się zabawą. Wznieśmy toast na cześć mojego ojca i jego przyszłej, pięknej małżonki.

- Zdrowie!- wykrzyknęli wszyscy goście chórem i potem zaczęły się osobiste gratulacje zarówno starszemu jak i młodszemu Chambersowi.

- Uff, udało mi się stamtąd wyrwać- odezwała się Kate, gdy znalazła Deana i Rose.

- Wiedziałaś o tym?

- Nic a nic. Wtedy siłą by mnie nie zaciągnęli, żebym tu przyszła.

- Mam nadzieję, że to koniec niespodzianek na dziś- stwierdził Win.

I kiedy wypowiedział te słowa, dowiedział się jak bardzo się pomylił. Na przyjęcie przybył w końcu jego najlepszy przyjaciel, lecz w towarzystwie przepięknej dziewczyny. Wszyscy goście zaczęli podziwiać spóźnioną parę. Wyglądali zjawiskowo i to oni z pewnością zostaną najlepiej zapamiętani z tego przyjęcia.

- O mój boże!- zachwyciła się Kate- Jak ona ślicznie wygląda.

- Od tej strony jeszcze jej nie znałem- stwierdził Dean.

A tą przepiękną dziewczyną nie był nikt inny jak Jo. Miała na sobie czarną sukienkę bez ramiączek z wyszywaną koronką. W takim wydaniu wyglądała elegancko ale i drapieżnie, dlatego przyciągała wzrok każdego mężczyzny na tym przyjęciu.

Kiedy Brian zobaczył swoją dziewczynę, nie mógł wypowiedzieć słowa. Jedyne o czym myślał to ona. I tylko ona. Piękna i zjawiskowa dziewczyna, która jemu miała dziś towarzyszyć.

Jednak w największe zdziwienie ogarnęło Rose. Jej przyjaciółka nigdy nie wyglądała tak świetnie, tak nadzwyczajnie. Z jednaj strony była z tego zadowolona, ale z drugiej nie do końca podobało jej się to, że przyszła tu z Tony’m. Kiedy spojrzała na tę dwójkę, tak szczerze  uśmiechających się do siebie i zadowolonych, poczuła coś dziwnego. Jakby zazdrość i smutek. Nie spodziewała się, że tak ją to dotknie.

- Co jest?- zapytał Dean widząc smutną minę Rose.

- Też chciałabym wiedzieć- rzuciła i ruszyła do wyjścia.

Mijając Tony’ego i Jo nawet na nich nie spojrzała. Nie wiedziała dlaczego, ale po prostu poczuła, że musi wyjść. Wtedy Tony obrócił się i ruszył za nią. Dziewczyna usłyszała za sobą kroki a potem kątem oka zauważyła, że idzie obok niej.

- Czemu za mną idziesz?

- Nie wiem- odpowiedział Tony- A czemu ty wychodzisz?

- Nie wiem- odrzekła dziewczyna i dodała- Chyba ktoś tam na ciebie czeka.

- Nie wydaje mi się. Ale na ciebie na pewno.

- Nie wydaje mi się.

Wtedy oboje się zatrzymali. Spojrzeli na siebie głębokim spojrzeniem i próbowali coś z niego wyczytać. Ale nie mogli, bo wszystko już wiedzieli. Czuli to. Wtedy Rose zrobiła krok w jego stronę. Tony zrobił to samo. Oboje teraz myśleli tylko o tym co się dzieje między nimi i że chcieliby przytulić się do siebie i zapomnieć o wszystkim.

- Dlaczego my…?- zaczęła Rose.

- Nie zawsze jest tak, że możemy być z tymi, z którymi naprawdę chcemy być- przerwał jej Tony, obdarzył tym soim zniewalającym spojrzeniemi ruszył w stronę hotelu.