Episode 19: Brothers

Głównym korytarzem podążają dwie świetnie ubrane i wystylizowane dziewczyny. Wyglądają jakby kroczyły po czerwonym dywanie. Gdy kierują się do swoich szafek, każdy schodzi im z drogi i podziwia ich królewską „paradę”. Kto to taki? Oczywiście Natalie i jej nowa przyjaciółka, Jackie.

- Czemu jesteś taka zadowolona?- pyta Jackie.

- Kochana, ty też powinnaś. Dzisiaj jest dzień twojego rytualnego przejścia.

- Że co?

- Jeśli chcesz być moją przyjaciółką i należeć do elity, musisz spełniać określone wymagania.

- To znaczy?

- Wiesz o co mi chodzi- uśmiecha się Natalie- Umówiłam cię z jednym przystojniakiem. Zabawisz się.

- Nie wydaje mi się, że potrzebuję chłopaka.

- Na jedną noc, potrzebujesz.

- Czy ty sugerujesz, że ja… mam…

- Tak.

- Wiesz- próbuje się wykręcać Jackie- To nie jest takie proste. Ja nie chyba nie…

- Nie rób z tego takiej wielkiej sprawy- przewraca oczami królowa- To jedna noc. Nic wielkiego.

- Ale…

- Do zobaczenia później- przerywa jej Natalie- Buziaczki.

Jackie nie zdążyła nic więcej powiedzieć, bo Natalie już się oddaliła. Oparła się tylko o swoją szafkę. Co ma zrobić? W końcu chce należeć do elity. A za tym idzie ten cały „rytuał”. Może naprawdę za bardzo dramatyzuje. Natalie powiedziała, że to nic wielkiego. Może ma rację…

- Hej Jackie- wita się z nią wesoło Charlie.

- Cześć- rzuca bez emocji dziewczyna.

- Co robisz dziś po południu? Może chciałabyś przejść się ze mną do domu dziecka?

- Mam ważniejsze rzeczy na głowie.

- Jak?

- Jak bycie kobietą.

- O czym ty mówisz?- śmieje się Charlie.

- Nie ważne. Zajmij się lepiej swoimi książkami i tymi dziećmi.

- Co się z tobą ostatnio dzieje? Dziwnie się zachowujesz. I co ma znaczyć ta cała przyjaźń z Natalie? Wcześniej jej nie lubiłaś. Co ja gadam? Nienawidziłaś jej.

- Posłuchaj- rzuciła jej poważne spojrzenie Jackie- Jak trafia ci się okazja, aby polepszyć sobie życie to z niej korzystasz. Nie zadajesz pytań tylko bierzesz to co ci dają. Nie ważne czy ich lubisz czy nie. Bierzesz i korzystasz.

- Za cenę bycia nielubianą i wredną?

- Wolę być nielubiana niż niewidzialna, jak ty.

- Nie wiem co cię tak w tym nowym życiu fascynuje, ale dawna Jackie była fajniejsza.

- Za to ta będzie lepsza- unosi głowę dziewczyna.

Charlie już nie wie co ma powiedzieć swojej, byłej przyjaciółce. Czy naprawdę sława tak jej uderzyła do głowy? Wydawała się być niewzruszona na „czary” Natalie. A jednak królowa ma coś w sobie co przyciąga ludzi. Wystarczy spojrzeć na Wina. Jego też czymś oczarowała, że zawsze do niej wraca. Jej władza jest zachwycająca i zarazem przerażająca.

- Jak będziesz chciała pogadać to zawsze możesz się do mnie zwrócić- uśmiechnęła się lekko Charlie.

- Po co miałabym z tobą rozmawiać? Mam masę przyjaciół- rzuciła Jackie i ruszyła w głąb korytarza.

- Oby prawdziwych- wyszeptała dziewczyna i skierowała się w stronę swojej klasy.

***

- Skończyłem właśnie lekcje i zabieram cię dzisiaj do kina- zagaduje Dean swoją dziewczynę na korytarzu.

- Nie mów, że masz bilety na ten musical?!- ekscytuje się Rose- Grają tam najlepsi tancerze jazzowi.

- Jaki musical?- dziwi się chłopak i potem zaczyna się śmiać- Myślisz, że chcę oglądać facetów w rajtuzach? Nie ma mowy. Mówiłem o tym, nowym filmie akcji.

- Jazz to nie tylko rajstopy- oburza się dziewczyna.

- Oczywiście- śmieje się dalej Dean- To jest sztuka. Taka, że można zasnąć.

- Nieprawda. To niezłe widowisko.

- Widowisko?

- Tak.

- Daj spokój. Street albo Break to widowisko. Tu widać ciężką pracę, wytrenowanie, wysiłek i świetną technikę.

- Chcesz mi powiedzieć, że w jazzie tego nie ma?

- Nie w takim stopniu.

- A więc to co robię jest łatwe, lekkie i do tego nudne?- unosi brew dziewczyna.

- No trochę tak- wzrusza ramionami Dean.

- To zapraszam do nas na trening.

- Ha, ha. Nie będę robił z siebie pajaca. Daj spokój.

- Wiesz- zdenerwowała się- to może znajdź sobie „nie pajaca” i idź z nim do kina na jakiś widowiskowy film- Rose się odwróciła i chciała odejść.

- Hej- chłopak złapał ją za rękę- Nie to chciałem powiedzieć. Tak mi się wymsknęło.

- Wymsknęło? Tylko tyle?

- A co jeszcze?

- Może jakieś małe przepraszam?

- Za co?

- Za to, że obrażasz technikę tańca, który uwielbiam. Oceniasz jego trudność i włożoną w niego pracę. Ja szanuję to co robisz, każdego z twoich znajomych, waszą dziuplę, kroki, muzykę. A przecież nie muszę tego lubić, ani twoich tancerzy. Ale bez wzgledu na to, co o tym myślę po prostu to szanuję.

- Daj spokój, nie rób z tego afery.

- Słyszałeś co właśnie powiedziałam?

- Tak i mówię nie rób z tego jakiegoś wielkiego problemu. Nie lubię jazzu i nie polubię. Taki już jestem.

- Nie każę ci go lubić.

- To o co ci chodzi?- pyta zdezorientowany.

- Dean czy ty…- zaczęła, ale potem się rozmyśliła i westchnęła- Nieważne. Idę do klasy. Mam  jeszcze lekcje.

- To o której po ciebie wpaść?

- Nie mam ochoty na kino.

- To porobimy coś innego. Możemy popracować nad sesją. Znalazłem parę fajnych miejsc.

- Umówiłam się z Samem na bieganie.

- To zadzwoń i odwołaj.

- Raczej nie.

- Czemu?

- Bo nie chcę- wzrusza ramionami dziewczyna.

- Wolisz spędzić wieczór z nim niż ze mną?- dziwi się chłopak.

- Dawno go nie widziałam. To mój kumpel. A poza tym Jack za nim tęskni.

- Jack za nim tęskni- powtórzył Dean- Dobra wymówka.

- O co ci chodzi?- pyta Rose.

- O co mi chodzi? O co tobie chodzi?

- Chyba dzisiaj się nie dogadamy- stwierdza dziewczyna- Muszę już iść. Pa- żegna się i odchodzi.

Dean trochę się zdziwił. Zawsze dostawał buziaka albo chociaż uśmiech. A teraz nic. Co takiego zrobił?

- Siema- wita go Ron- Co jest? Burza w raju?

- Tak jakby- odpowiada Dean.

- O co poszło?

- Dam ci radę. Nie gadaj z dziewczynami o rajtuzach.

- Co? Jakich rajtuzach?- pyta zdziwiony Ron.

- Nieważne. Gadam trochę od rzeczy- otrząsa się z myśli Dean- Widzimy się wieczorem na treningu. Jak możesz to przekaż reszcie ekipy- klepie go w ramię i wychodzi ze szkoły.

- Jakich rajtuzach?- mówi do siebie Ron.

***

Louis postanowił dzisiaj zaprosić April na randkę. Świetnie razem się bawili na balu i chciałby to powtórzyć.

Czeka na dziewczynę pod szkołą. Gdy April go zauważa od razu idzie w jego kierunku.

- Hej, co tu robisz?

- Czekam na ciebie.

- Byliśmy na dzisiaj umówieni i om tym zapomniałam?- pyta April z przerażeniem.

- Nie- uśmiecha się chłopak- Na dzisiaj nie. Ale tak w ogóle to wisisz mi randkę.

- Chyba tak- uśmiecha się dziewczyna.

- A więc zabieram cię na obiad.

- Jasne- zgadza się April- Kiedy?

- Teraz.

- Teraz? Chyba nie jestem dość dobrze ubrana, żeby iść do restauracji.

- A kto powiedział, że idziemy do restauracji?

- A dokąd?

- Do mojego mieszkania. Uwierz mi, robię świetną zapiekankę z makaronem.

- Czy ty nie chcesz przypadkiem mnie uwieść?

- Chcę i to jest plan idealny- uśmiecha się chłopak.

- No to nie ma mowy- śmieje się dziewczyna.

- Taksówka już na nas czeka. Ale jak nie to nie- śmieje się Louis- Ale uprzedzam cię, że kierowca będzie bardzo zawiedziony i zraniony. A wiesz jacy oni są wrażliwi.

Dziewczyna nie może wytrzymać i zaczyna się śmiać. Louis to jeden z nielicznych chłopaków, którzy potrafią ją rozśmieszyć. Zawsze taki był. Nawet w dzień kiedy się poznali. Dwa lata temu, na konkursie tańca towarzyskiego, kiedy partnerował z Natalie, różnież miło spędziła z nim czas. Zawsze dobrze się czuła w jego towarzystwie.

- W takim razie nie mogę tego zrobić taksówkarzowi- mówi z uśmiechem.

***

Steven skończył swoje zajęcia i postanowił już iść do domu. Kiedy wyszedł przed szkołę zaczepił go jeden z uczniów.

- Przepraszam, czy pan jest naszym psychologiem?

- Zgadza się.

- Chciałem zapytać czy jest jeszcze możliwość zapisania się na pana zajęcia?

- Oczywiście- odpowiedział nauczyciel- Jak się nazywasz?

Lecz w tym momencie jego uwagę przykuły dwie osoby stojące przed szkołą. April rozmawiała z jakimś chłopakiem. Widocznie się znali, bo ciągle się do siebie uśmiechali. Po chwili chłopak strasznie ją rozbawił a potem podał swoje ramię. Dziewczyna za nie złapała i oboje ruszyli w stronę taksówki. Steven zaczął się zastanawiać nad tym co zobaczył. Kim jest ten chłopak? I gdzie jedzie z nim April? A co ważniejsze dlaczego go to obchodzi? To uczennica. Zwykła uczennica spotykająca się z chłopakiem. To nie jego sprawa. Musi zacząć panowac nad swoimi myślami.

- Powtórz jak się nazywasz?

***

Brian wraca do domu z myślą, że czeka na niego przepyszny obiad. Uwielbia kuchnię swojej mamy i dlatego niewiele zamawia w porze lunchu. Nie cierpi szkolnego jedzenia.

Kiedy wchodzi do domu, ku jego zdziwieniu, mama nie nakrywa do stołu i nie podaje dań. Tylko siedzi na kanapie i ogląda jego zdjęcia. Niby nic nadzwyczajnego, ale dziwne jest to, kto siedzi obok niej. To Melissa.

- O cześć kochanie- wita go pani Carter.

- Hej- uśmiecha się dziewczyna.

- Co tu się dzieje?

- Oglądamy zdjęcia. Twoje i Tony’ego.

- To widzę. Ale dlaczego?

- Melissa wpadła po parę swoich książek i zeszytów. Ale cię nie zastała- tłumaczy matka i spogląda na dziewczynę- Ale nic nie szkodzi, bo we dwie świetnie dajemy sobie radę.

- Jak za dawnych czasów- podkreśla Melissa- Lubię tu przebywać.

- To może zjesz z nami obiad?- proponuje pani Carter.

- Z chęcią.

Brian patrzy na mamę wzrokiem mówiącym: „po co to zrobiłaś?” a potem rusza do kuchni.

- Nakryję do stołu- odzywa się chłopak.

- Pomogę ci- oferuje się Melissa.

- Dam sobie radę.

- Do tego trzeba delikatnych, kobiecych rąk. Jeszcze coś potłuczesz- uśmiecha się dziewczyna.

- Tak jak wazę w zeszłoroczne święta- dodaje Tiffany.

- Wyślizgnęła mi się.

- I tak jak misa w święto Dziękczynienia- śmieje się Melissa i zwraca do pani Carter- A propos rodzice w tym roku również zapraszają do siebie na indyka.

- Dziękuję. To miło z ich strony. Uwielbiamy wasze towarzystwo- uśmiecha się kobieta.

- A my wasze.

- Czy możemy się pospieszyć?- pyta chłopak.

- Gdzieś się wybierasz?- pyta Melissa.

- Tak. Dzisiaj spotyka się nasze kółko zainteresowań sztuką.

- No tak. A my z tatą idziemy na przyjęcie do znajomych- przypomina sobie Tiffany i zwraca do Briana- Po waszym spotkaniu możesz do nas dołączyć.  A teraz zawołaj na dół swojego brata na obiad.

***

Kate czeka na Matta w małej knajpce w centrum miasta. Najlepszym pomysłem było, aby umówili się w miejscu w połowie drogi od mieszkania pana Shane i jej domu.

Chłopak wchodząc do środka od razu zauważa swoją dziewczynę. Kiedy ona też go widzi, uśmiecha się i patrzy zalotnym spojrzeniem.

- Wolne?- pyta podchodząc do stolika Kate.

- Umówiłam się tu z takim jednym, ale się spóźnia.

- Jak on w ogóle śmie wystawiać taką dziewczynę.

- Też się nad  tym zastanawiam- uśmiecha się dziewczyna- Nie zasługuje no to, żebym czekała.

Wtedy Matt trochę spoważniał i usiadł obok niej.

- Chyba będziesz musiała.

Dziewczyna spojrzała na niego pytającym wzrokiem.

- W piątek wracam do Londynu- powiedział spuszczając głowę.

- Masz na myśli ten piątek?

- Tak.

- Szkoda, że nie przyszło ci do głowy wspomnieć o tym wcześniej- powiedziała Kate trochę nerwowo.

- Chciałem. Ale jakoś nie było okazji.

- Nie było okazji?

- Tak. Miałaś tyle spraw. Win, twój ojciec, szkoła. I przecież nie wiedziałem, że to między nami „tak” się potoczy.

- Tak? To znaczy jak?

- Tak dobrze- spojrzał na nią- Naprawdę cię lubię Kate. I nawet nie wiesz jak bardzo źle mi z tym, że muszę już wyjeżdżać. Ale nie mogę zaniedbać szkoły. Mam nadzieję, że to rozumiesz.

- Tak. Jasne- odpowiada Kate udając niewzruszoną- Trochę mnie zaskoczyłeś, że to już pojutrze. Ale każdy ma jakieś obowiązki. Ty musisz wypełniać swoje a ja swoje.

- Więc nie jesteś zła?

- Nie.

- Kate?- patrzy na nią podejrzliwe chłopak.

- Okej- wzdycha dziewczyna- Nie jestem zła, ale może trochę zawiedziona.

- Hej- Matt głaszcze ją po policzku- Przecież to nie oznacza, że się rozstajemy.

- No chyba to właśnie oznacza.

- A chcesz tego?

- Wiesz, że jesteś jedną z nielicznych osób, które zadają głupie pytania w nieodpowiednich momentach.

- Czyli jestem wyjątkowy- uśmiecha się szeroko.

- Zawsze usłyszysz to co chcesz usłyszeć- śmieje się dziewczyna.

- Mam pomysł. Umówmy się, że będziemy do siebie pisać maile.

- Będzie to wyglądać jak codzienny raport?- unosi brew Kate.

- Nie. Niech będzie tak jak teraz. Kiedy poczujesz, że musisz ze mną pogadać, po prostu to zrób. Napisz albo zadzwoń. Tak jak dzisiaj.

- Podoba mi się- uśmiecha się dziewczyna a po chwili dodaje- Mamy szansę przetrwać?

- Może się udać. Ale liczmy się z tym, że to będzie trudne.

- Nie cierpię takich sytuacji.

- A byłaś już w takiej?

- Nie, ale już jej nie cierpię.

- Ja też- obejmuje ją chłopak i całuje, a potem dodaje- Najbardziej martwi mnie co będzie jak znajdzie się taki szaleniec jak ja i będzie chciał się z tobą umawiać.

Dziewczyna spojrzała mu głęboko w oczy. On też patrzył na nią.

- Wiedz, że nie będę miał ci tego za złe- zaczął Matt- Może się zdarzyć, że spotkamy kogoś kto nas zainteresuje i z kim będziemy chcieli się spotykać. Nie chcę, żebyś czuła jakieś ograniczenia w związku ze mną. Takie rzeczy się zdarzają. Zwłaszcza w liceum. Chcę tylko jednej rzeczy. Żebyś była ze mną szczera.

- I wzajemnie.

- No to chyba obgadaliśmy sprawę- unosi kącik ust chłopak.

- Chodźmy stąd- nagle Kate podnosi się z krzesła i łapie Mata za rękę.

- Dokąd?

- Zobaczysz- uśmiecha się dziewczyna.

***

Win postanowił umilić sobie wieczór i wybrać się do jednego z ekskluzywnych klubów dla bogaczy. Przy wejściu od razu poczęstowano go jego ulubioną whiskey, a po chwili został otoczony przez kilka przepięknych pań. Kiedy tak miło spędzał czas, pojawiły się kłopoty. A tymi kłopotami nazywał siostry Lawrance. Przyszły razem. Czyżby rodzinna wojna się skończyła? Postanowił się przywitać.

- Widzę, że siostrzana miłość kwitnie.

- Idę po drinka- stwierdza Natalie, nie chcąc przebywać z Winem po tym co ostatnio jej powiedział.

- Od kiedy to się interesujesz co się dzieje między nami?- pyta Jennifer.

- Od zawsze. Wiesz, Natalie jest mi bliska- uśmiechnął się szyderczo chłopak- Jeśli wiesz o czym mówię.

- Musisz być wobec niej takim…

- Dupkiem?

- Właśnie.

- Uwierz mi, że jest z niej niezłe ziółko. I nie mówię o tych małych intrygach, których byłaś świadkiem, tylko o prawdziwych bitwach. Oboje jesteśmy wojownikami bez skrupułów i litości. Dlatego potrafimy się porozumieć. Niewielu ludzi jest tak wyjątkowych i dlatego niewielu to rozumie. Z resztą na pewno sama się przekonasz.

- Co masz na myśli?

- Bez skrupułów i litości. Dla nikogo. Nawet rodziny. Nikt nie może czuć się z nami bezpiecznie. Potrafimy zranić każdego by osiągnąć swój cel.

- Chcesz mi zasugerować, że Natalie byłaby zdolna zrobić coś przeciwko mnie?

- Bez mrugnięcia okiem.

- A co jeśli ja też jestem jedną z was? Wojownikiem bez litości- unosi brew Jennifer.

- To na pewno się dogadamy- uśmiecha się Win i dopija swojego drinka- Do zobaczenia.

Jennifer podoba się podejście Wina do życia. Potrafi z nią rozmawiać. Ale ciekawi ją czy to była zwykła gierka czy próbował ostrzec ją przed Natalie. Czyżby jej kuzynka była zdolna ją skrzywdzić?

***

Jo dzisiaj w szkole była bardzo zajęta i nie miała czasu spędzić go z Brianem, dlatego postanowiła wpaść do niego wieczorem. Kiedyś wspominał o tym, że może g odwiedzić i poznać jego rodziców trochę lepiej. Dzisiejszy wieczór wydawał się idealny.

 Dziewczyna zadzwoniła do drzwi i po chwili usłyszała, że ktoś zbiega z góry. Uśmiechnęła się do siebie bo to był niezły hałas. Kiedy drzwi się otworzyły, Jo była totalnie zaskoczona. Tak samo jak osoba stojąca przed nią.

- Tony?

- No tak.

- Nie wydaje mi się, żebym pomyliła adresy- odzywa się dziewczyna.

- Wpadłaś do Briana, tak?

- Zgadza się.

- Teraz go nie ma, ale za niedługo powinien wrócić. Wejdź- Tony zaprasza dziewczynę do środka.

- Dzięki- mówi niepewnie Jo wchodząc do holu- Ale nie do końca rozumiem co ty tu robisz?

- Mieszkam- uśmiechnął się chłopak.

- Chwila moment. Jak to mieszkasz?

- To mój dom, więc w nim mieszkam- Tony spojrzał na nią jakby zadała najgłupsze pytanie z możliwych.

- Jesteście jakoś spokrewnieni z Brianem albo coś w tym stylu?

- Jesteśmy braćmi.

- Co?!- oczy Jo zrobiły się dwa razy większe- Takimi braćmi, że… braćmi? Prawdziwymi? Jak to możliwe?

- Nie wiedziałaś?- pyta z uśmiechem Tony- Jak to jest możliwe?

- Nie wierzę. Czy jestem w ukrytej kamerze?

Chłopak zaczyna się śmiać.

- Nie jesteś- mówi ciągle się śmiejąc- Naprawdę nie wiedziałaś?

- Nie. Daję słowo- mówi ciągle podekscytowana- Ale jazda.

- Usiądź na kanapie- chłopak prowadzi ją do salonu- Chcesz czegoś do picia? Bo jeszcze zemdlejesz z wrażenia.

- Lemoniady.

Tony przynosi Jo jej napój i siada obok.

- Dzięki- mówi dziewczyna- To miłe.

- Nie ma za co. A propos przepraszam za mojego brata.

- A to czemu?

- Umówił się z tobą i się spóźnia. To niezbyt ładnie z jego strony.

- Nie szkodzi. To niezapowiedziana wizyta- uśmiecha się dziewczyna i dodaje- W sumie to lepiej, że go nie ma, bo inaczej pewnie nie dowiedziałabym się, że Brian ma brata. Nie wspomina o tobie.

- Nie jesteśmy blisko- wzrusza ramionami Tony- Nie spędzamy razem dużo czasu.

- Czemu?

- W sumie to nie wiem.

- To dziwne, bo jest między wami tylko rok różnicy- dziewczyna wstaje i ogląda fotografie rodzinne stojące na komodzie- A raczej takie rodzeństwo się dogaduje. Do tego dochodzi wspólne wychowanie.

- No nie do końca- Tony również podchodzi do tych zdjęć- Dzieciństwo spędziliśmy oddzielnie.

- Jak to?

- Problemy rodzinne.

- Mogę zapytać jakie?

Chłopak patrzył tylko na zdjęcia i nic nie powiedział.

- Nie muszę wiedzieć- stwierdziła Jo i usiadła na kanapie- To wasze sprawy.

- Dzięki. Nie lubię o tym mówić.

Dziewczyna mu się przyglądała i teraz dotarło do niej, że chyba jest innym chłopakiem niż go oceniała. Jest bardzo uprzejmy i zabawny, a do tego wrażliwy. Teraz przypomina brata Briana. Wydaje się, że dostrzegła to co zauważyła w nim Rose.

- Ciekawa jestem jaką minę będzie miała Rose jak jej o was powiem- odzywa się Jo.

- To ona też nie wie?

- Nie- śmieje się Jo.

- Pewnie ją to za bardzo nie obchodzi- stwierdza Tony.

- Każdy news jest ciekawy- uśmiecha się dziewczyna- A Dean o tym wiedział?

- Pewnie. To mój dobry kumpel. Wiemy o sobie sporo.

- To świetny chłopak. Cieszę się, że Rose ma takiego chłopaka- stwierdza Jo.

- A co z poprzednim było nie tak?

- Poprzednim?

- Nazywał się Jack czy jakoś tak. Kiedyś przyszedł po nią do szkoły.

- No nie- śmieje się Jo-Ty też dałeś się wkręcić?

Chłopak patrzy na nią zdezorientowany.

- Jack to imię psa Rose. To dla swojego pupila olała Deana na imprezie u Jackie. Musiała z nim wieczorem pobiegać.

- To zaczyna mieć sens- lekko uśmiecha się Tony- A tamten gość?

- To Sam. Kolega Rose. Poznali się w parku i od tamtego czasu razem biegają. I oto cała tajemnica- śmieje się Jo.

- No to wyszło z tego drobne nieporozumienie.

- Tak to już jest, jeśli coś się źle zrozumie, na własny sposób zinterpretuje, coś wywnioskuje i potem w to wierzy.

- Wiem o czym mówisz- wziął oddech Tony.

- Tak?

- Zdarza się, że ktoś ma na celu coś osiągnąć, a wychodzi dokładnie odwrotnie- mówiąc to spojrzał na dziewczynę.

- Zawsze można spróbować to naprawić i wyjaśnić- radzi mu Jo.

- A co jeśli jeszcze się bardziej namiesza? Czy warto ryzykować?

- Jeśli uważasz, że to słuszne i wyjdzie z tego coś dobrego, to myślę, że tak.

- Skoro ty tak mówisz- spojrzał przez okno.

Wtedy Jo przeanalizowała to co jej powiedział. O, nie! Czy on myśli nad tym, żeby porozmawiać z Rose? Wrócić do sytuacji z przed bitwy tanecznej? Jeśli tak, to jej rady całkowicie skłonią go, żeby to zrobić. Nie może na to pozwolić.

Wtedy do domu wchodzi Brian z rodzicami.

- Decyzja należy do ciebie- zwróciła się do Tony’ego- To ty kierujesz swoim życiem. Jednak bardzo ważne jest, żeby nie zaszkodzić innym. Zwłaszcza najlepszemu przyjacielowi.

Tony spojrzał na nią. Wiedziała o czym wcześniej mówił. On też wiedział o czym teraz mówiła. Wydaje się, że się zrozumieli.

- Nie zrobię nic czego ona by nie chciała.

 Jo się uśmiechnęła. Teraz to jasne, że on i Brian są braćmi. Tony mimo tego, że wygląda na zupełnie nieczułego i twardego, tak naprawdę jest wrażliwy. A przede wszystkim troszczy się o innych. Nie zrobi nic, co mogłoby zranić Rose albo Deana. Woli poświęcić siebie niż innych. Nie chce, aby ktokolwiek cierpiał z jego powodu. Tak jak Brian.

Wtedy Jo spojrzała na swojego chłopaka, podeszła do niego i go pocałowała.